Nogal wat mensen op Terschelling zoeken naar woonruimte. Er zijn gewoonweg te weinig betaalbare huizen voor alle zoekers. De Woonvisie van de gemeente Terschelling moet de komende jaren ruimte bieden aan meer beschikbare woningen. Ik kijk even mee. Een quick-scan levert zes gebouwen op. Ze vallen meteen op. Het zijn nogal grote gebouwen, de één zelfs nog wat groter dan de ander. Op West-Terschelling ontdek ik er twee. Eén vlak bij de haven. Het is een wit gebouw met een torentje erop. Een eindje verderop, ook niet ver van de haven, zie ik een tweede gebouw. Het ligt wat meer verborgen achter de gevels van aantal huizen. Ik ga oostwaarts. In Midsland vlakbij het busstation ontdek ik een tent-vormig gebouw met een kruis erop. Dat is drie. Midden in Midsland valt een relatief hoog kruisvormig gebouw op. Vier. In Midsland-Noord tref ik een gebouw met een puntvormig pannendak. In de tuin ligt een boei. Nummer vijf. Nog verder om Oost zie ik vlakbij het oude AVV-terrein in Hoorn een gebouw met een aardige toren. Het is het zesde gebouw dat ik op Terschelling ontdek in mijn vluchtige speurtocht naar woonruimte.
Vergeleken met de meeste andere woningen valt op hoe ruim bemeten de zes gebouwen zijn. Maar ondanks hun formaat is het er nogal rustig op verschillende momenten in de week. Er zijn mensen die deze rust zeer waarderen. Anderen vragen zich af of de ruimte niet beter gebruikt kan worden? In vergelijking met overal elders op ons eiland valt ook op dat er nauwelijks gewerkt wordt. Alleen op zondagochtend, als het er wat drukker is, zijn er mensen aan het werk. Het zijn de koster, de organist en de voorganger, maar zij lijken dat met speels gemak te doen. Of zij doen alsof, dat kan ook. Verder worden de ramen zo nu dan gelapt en vindt er rondom sommige gebouwen weleens wat groenonderhoud plaats met bos- en grasmaaiers. Ook door de week zijn er activiteiten, maar toch, het is vooral de rust die blijft opvallen.
Wie het geluk heeft bij een van de gebouwen naar binnen te kunnen wordt onmiddellijk getroffen door de overdreven hoeveelheid stoelen en vaak ook banken die er zijn. Er wordt hier rekening gehouden met de mogelijkheid dat er meer mensen zullen komen dan jij alleen! Heel geleidelijk en langzamerhand dringt zich de overtuiging op dat er kennelijk een aantal gebouwen op Terschelling is dat zorgvuldig in stand wordt gehouden om ruimte te bieden aan iedereen die er naar binnen wil.
Zijn er veel mensen die daar naar binnen gaan? Als je oplet zie je dat het de ene keer eb lijkt en een ander moment vloed. Soms gaan er dus veel mensen naar binnen, een andere keer weer enkelen. In beide gevallen is het een verlichtend idee dat er op Terschelling van oost tot west dit soort huizen zijn. Ze staan er gewoonweg! Ze bieden ruimte aan het verlangen (of is het heimwee?) om ergens thuis te kunnen zijn. Niet thuis in je eigen huis, maar thuis in een gemeenschappelijke woning, die voldoende ruim genoeg is voor elke ziel die er binnen wil. Natuurlijk, op Terschelling hebben we de oneindige zee, het bos, de duinen en de polder die kunnen helpen om thuis te zijn in de wereld. Ook je eigen huis, als je dat hebt, kan in dit verband een hulpmiddel zijn.
Soms is er echter iets dat het verlangen aanraakt naar een gemeenschappelijk thuis. Een huis voor de ziel. Fijn dat er her en der op ons eiland woningen zijn die zorg voor de ziel op het oog hebben. Fijn dat er een groepje mensen is dat daar voor zorgt. Zodat deze huizen er staan voor het geval je ze nodig hebt. Want ook de ziel kent soms woningnood. Fijn dat er in dat geval nog wat woonruimte is.