De Amerikaanse katholieke kunstenaar Jen Norton schilderde de tekst van het Onze Vader in de takken van een olijfboom en het water van het meer. Ze zegt: stel je voor dat jij daar zit, onder zo’n boom. Stel je voor dat je daar bij het meer van Galilea op een vroege morgen in een groepje samen bent met Jezus. Jullie kijken naar de vissersboten die voorbij varen, terwijl de zon aan het opgaan is. Er staat een windje, je hoort de bladeren van de olijfboom ritselen. Onder de takken van de boom aan de oever van het meer komt er zomaar opeens een vraag je in je op. Je vraagt: hoe kun je dat doen, bidden?
In de evangelielezing is het de vraag van de leerlingen van Jezus. En Jezus zegt: ‘Als je bidt zeg dan: Onze Vader,’ en wat volgt is de tekst van dit gebed. Maar even kijken, waar kan zo’n vraag vandaan komen? ‘Hoe kunnen we bidden?’ Want waarom zou je dat niet kunnen, bidden? Ik wil een suggestie doen. Misschien kan voor ons bidden ingewikkeld zijn, omdat we dan toegeven dat je het niet helemaal zelf kunt rooien. Toch niet. Als je bidt geef je toe dat je hulp nodig hebt. Maar eigenlijk dat past toch niet bij ons. Wij hebben toch geleerd om altijd voor jezelf en natuurlijk ook voor elkaar te zorgen, maar vooral voor jezelf?
Dat hebben we dan wel geleerd, maar kunnen we dat wel? Al die systemen die wij zelf bedacht hebben als systeem van waarden, dat ons moet helpen om te leven, al deze waardensystemen, daarin zijn we teleurgesteld geraakt. Communisme, socialisme, liberalisme, kapitalisme, van alles is voldoende duidelijk geworden welke enorme nadelen er mee gepaard gaan. Nadelen die langzamerhand het hele waardensysteem in diskrediet brengen. We worden geconfronteerd met een scheve verdeling tussen arm en rijk, geconfronteerd met enorme gevolgen voor de natuur, het milieu en het klimaat en dan woedt er een eindje verderop ook nog een oorlog.
Dus is het maar de vraag of wij zo goed voor onszelf kunnen zorgen. We zullen het wel moeten doen, dat spreekt voor zich, maar zou het kunnen dat we hierbij ook wat hulp kunnen gebruiken? Hulp bij dit leven? Is dat ook niet een functie van bidden? Het besef dat jouw en mijn bestaan ook afhankelijk is van allerlei factoren, die niet in onze macht zijn?
Stel je voor dat je niet onder een olijfboom zit aan het meer van Galilea, maar dat je op de Deining bent, dat nieuwe festivalterrein van Oerol bij Paal 8. Want je was toch nieuwsgierig hoe het daar zou zijn op die nieuwe locatie van het festivalhart van Oerol. En daar zit je dan nu, nog een beetje confuus van de voorstelling die je hebt gezien. De voorstelling heeft je geraakt, meer dan je had kunnen denken. Het is een licht gevoel van verwarring, dat bij je achtergebleven is.
Gelukkig ben je niet alleen, want je bent met een groepje vriendinnen naar Oerol gekomen. Onwillekeurig denk je terug aan vroeger, toen je, als je het moeilijk had, soms even aan het bidden was. Een schietgebedje, zoiets wast ‘t. Maar het leek wel te werken, je voelde je vaak gesterkt, als je dat gedaan had. Tegenwoordig doe je het niet meer. Want waarom zou je het doen, je moet verdorie toch je eigen leven leiden?
Maar nu, hier op de Deining, wat geeft het, trek je de stoute schoenen aan en vraag je aan die ene vriendin, die soms zo aangenaam helder uit de hoek kan komen: ‘Hé, doe jij dat nog weleens, bidden?’ ‘Ja hoor,’ is het antwoord dat je krijgt. Nou, dan nog maar eens doorvragen. ‘Maar hoe doe jij dat dan, dat bidden?’
Ze zegt: ‘Meestal doe ik het zo. Ik begin altijd eerst met een ‘hallo aan onze vader, schepper van alles, die boven is en ergens anders, maar ook hier in deze zichtbare wereld. Misschien kun jij dat ook zo doen. Vertel dan dat je Gods naam respecteert boven alles en alleen wil gebruiken met een liefdevolle intentie. Vraag of het werk dat je doet zal meehelpen met het koninkrijk van God dichterbij te brengen en niet juist verder weg.
Vraag dan wat jij en je gemeenschap of familie nodig hebben, alleen voor vandaag, niet meer en niet minder. En wees daar dankbaar voor.
Vraag of je geholpen wordt om te vergeven, zodat je ook zelf vergeving kunt ontvangen. Niemand is perfect en soms hebben we Gods hulp nodig om dat onder ogen te zien.
Vraag of je voldoende kracht krijgt om de dingen, situaties en mensen te herkennen, die jou proberen af te brengen van wat goed is en vraag of je hulp krijgt om van dat duister weg te gaan om in plaats daarvan het licht op te zoeken. Eindig je gebed met het voornemen je over te geven aan de wil van God. En tot slot zeg ik: Moge het zo zijn.;
‘Zo doe ik het, bidden,’ zegt die vriendin uit het groepje waarmee je aangekomen bent op De Deining. En ze voegt eraan toe. ‘Als je het doet, zul je zien dat het je oplucht, tenminste dat is vaak mijn ervaring. En als het even niet lijkt te lukken, denk ik aan wat Jezus heeft gezegd. Dat je bij dit soort dingen niette snel moet opgeven. Of je niet moet schamen, als je misschien na een lange tijd het weer eens probeert.’
Lucas 11 : 1 - 12